RECENZENCI PROGRAMU

Recenzentem przedsięwzięcia P01 programu "Opracowanie technologii inżynierii materiałowej, inżynierii powierzchni i bioinżynierii dla potrzeb protez serca" jest profesor Jan Marciniak z Politechniki Śląskiej.

Prof. dr hab. inż. Jan Marciniak, prof. zw. Politechniki Śląskiej jest znanym w kraju i za granicą wybitnym specjalistą z dziedziny inżynierii materiałowej i biomedycznej. W okresie 41-letniej działalności naukowej w Politechnice Śląskiej kierował zakładami oraz pełnił funkcje dyrektora Instytutów i przewodniczącego Rad Naukowych Instytutów. Był i nadal jest członkiem wielu Sekcji i Komisji PAN, Komitetów Naukowych konferencji zagranicznych i krajowych, jest członkiem Rad Programowych kilku czasopism w obiegu międzynarodowym i członkiem stowarzyszeń naukowych. Utrzymuje liczne kontakty z ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą. Jest autorem 4 i współautorem 8 książek monograficznych z dziedziny inżynierii biomedycznej i materiałowej, a także autorem i współautorem 17 skryptów akademickich, 340 artykułów naukowych opublikowanych w znaczących czasopismach krajowych i zagranicznych, w tym 220 referatów przedstawionych na konferencjach krajowych i zagranicznych. Jest autorem 28 patentów i współautorem 104 prac naukowo-badawczych i ekspertyz dla przemysłu, a w ostatnich latach 26 prac naukowo-badawczych sponsorowanych przez KBN i MNiSW.

Za osiągnięcia naukowo-dydaktyczne prof. Jan Marciniak otrzymał sześć nagród Ministra Edukacji Narodowej, w tym trzy indywidualne, nagrodę Ministra Przemysłu, nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 26 nagród JM Rektora Politechniki Śląskiej, kilkanaście nagród naukowo-technicznych (SIMP, SITPH), wyróżnienie statuetką "Srebrnego Skrzydła" za wieloletnią działalność na rzecz rozwoju miasta Tarnowskie Góry, a także odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotymi Odznakami "Za zasługi dla województwa katowickiego", "Za zasługi dla województwa leszczyńskiego", Złotymi Odznakami Honorowymi NOT i SIMP, Odznaką "Zasłużonemu dla Politechniki Śląskiej" oraz Medalem 60-lecia Politechniki Śląskiej Wydziału Mechanicznego Technologicznego.

Na wyróżnienie zasługują nagrody naukowe uzyskane na Międzynarodowych Targach Innowacji i Wyrobów - złote i srebrne medale (Grenoble 1996, Pittsburgh 1997, Londyn 1997) i Dyplomy Uznania Komitetu Badań Naukowych. Wyniki licznych prac badawczych, w szczególności z zakresu biomateriałów i biomechaniki dotyczące ortopedii i traumatologii oraz chirurgii małoinwazyjnej, zostały wdrożone jako nowatorskie technologie i wyroby i wprowadzone do praktyki produkcyjnej i klinicznej zarówno w kraju, jak i w ośrodkach zagranicznych. Prof. Jan Marciniak był promotorem 10 wyróżnionych prac doktorskich i opiekunem pracy habilitacyjnej; aktualnie jest promotorem dwóch prac doktorskich i opiekunem dwóch prac habilitacyjnych. Zainspirował i zorganizował Śląskie Centrum Inżynierii Biomedycznej, pozawydziałową jednostkę organizacyjną o charakterze uczelniano-przemysłowym, którą kieruje. Jest to jednostka organizacyjna Politechniki Śląskiej, łącząca współpracę jednostek Politechniki Śląskiej, Śląskiego Uniwersytetu Medycznego i Uniwersytetu Śląskiego oraz czołowych producentów wyrobów medycznych w kraju.


Profesor Jan Marciniak o programie Polskie Sztuczne Serce:

Program badawczy Polskie Sztuczne Serce jest innowacyjnym i interdyscyplinarnym przedsięwzięciem sponsorowanym przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju. Obejmuje zarówno opracowanie konstrukcji klinicznych systemów wspomagania serca, jak i technologii metrologicznych, informatycznych i teleinformatycznych dla potrzeb projektowanych postaci konstrukcyjnych protez, a także opracowania dla nich materiałów konstrukcyjnych, głównie biomateriałów o zmodyfikowanych warstwach powierzchniowych o specyficznych własnościach fizykochemicznych, które można uzyskać nowoczesnymi metodami inżynierii powierzchni.

Przy projektowaniu konstrukcji uwzględniono dotychczasowe doświadczenia kliniczne uzyskane w czołowych światowych ośrodkach inżynierii biomedycznej, jak też dotychczasowy stan wiedzy z obszaru inżynierii biomedycznej, głównie: biopomiarów, biomateriałów, biomechaniki inżynierskiej, bioinformatyki i fizyki medycznej. Przy weryfikacji wyników ustalone zostaną kryteria jakości finalnej protez i biomateriałów wynikającej nie tylko z odniesienia do norm przedmiotowych ISO EN, ale także nowe ustalenia wynikające z prowadzonych badań o charakterze poznawczym.

Do realizacji projektu włączone zostały czołowe krajowe ośrodki naukowo-badawcze, które posiadają udokumentowany i bogaty dorobek naukowo-badawczy i wdrożeniowy w dziedzinie inżynierii biomedycznej, a więc wymagany potencjał intelektualny i badawczy. Recenzując określoną grupę projektów, jestem pełen uznania dla osiągniętych już rezultatów badań i mam nadzieję, że projekt zakończy się pomyślnie i efektownie z wdrożeniem rezultatów w postaci polskiego sztucznego serca o jakości odpowiadającej wymaganiom i standardom światowym.



Recenzentem przedsięwzięcia P02 programu "Opracowanie technologii metrologicznych, informatycznych i teleinformatycznych dla potrzeb protez serca" jest profesor Romuald Będziński z Politechniki Wrocławskiej.

Prof. dr hab. inż. Romuald Będziński prof. zw., członek korespondent PAN, jest kierownikiem Zakładu Inżynierii Biomedycznej i Mechaniki Eksperymentalnej Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej. Jest autorem i współautorem 415 publikacji, w tym 38 z listy fildelfijskiej, 3 książek oraz 3 skryptów, a także artykułów, które publikowane były w takich czasopismach, jak: Journal of Theoretical and Applied Mechanics, Biocybernetics and Biomedical Engineering, Biology of Sport, Acta Biśngineering and Biomechanics, Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska, Przegląd Mechaniczny oraz zagranicznych - OIAZ, Strain, J. Medical and Biological Engineering and Computing, Materials Engineering, Clinical Biomechanics, Russian Journal of Biomechanics, Materials Engineering itp.

Prof. Romuald Będziński jest autorem 14 patentów, wypromował 18 doktorów i jest stałym recenzentem takich czasopism, jak: Journal Biomechanics, Clinical Biomechanics, Medical& Biological Eng & Computing, Strain itp., a także czasopism polskich. Jest członkiem wielu zagranicznych i międzynarodowych organizacji naukowych, w których pełni ważne funkcje, między innymi jest prezesem Polskiego Towarzystwa Biomechaniki, przewodniczącym Sekcji Biomechaniki PAN i przewodniczącym Komisji Inżynierii Biomedycznej PAN Oddział Wrocław. Jest członkiem kierownictw redakcji wielu czasopism naukowych (Acta of Bioengineering and Biomechanics, Journal of Rehabilitation, Series on Biomechanics Quarterly, Fizjoterapia, Orthopaedics Trauma Surgery and Related Research, Hungarian Biomechnics). Został uhonorowany Złotym Krzyżem Załugi (1978), odznaką "Przyjaciel Dziecka" (1993), Medalem Edukacji Narodowej (2003). Senat Akademii Medycznej we Wrocławiu nadał profesorowi Będzińskiemu medal Academia Medica Vratislavenisis Polonia (2002), a Samorząd Studencki Politechniki Wrocławskiej - tytuł Złoty Opiekun (2004). Profesor prowadzi stałą i wieloletnią współpracę naukową z wieloma ośrodkami, prowadzi wykłady w kraju i za granicą (uniwersytety w Bolonii, Paryżu, Nottingham, Bristolu, Pradze, Budapeszcie, Wiedniu, Auckland).

Działalność naukowo-badawcza prof. Romualda Będzińskiego skoncentrowana jest przede wszystkim na zastosowaniu i rozwoju metod mechaniki eksperymentalnej w badaniach podstawowych oraz stosowanych. Podstawowe obszary działalności naukowej to: eksperymentalna analiza ustalonych i zmiennych stanów odkształceń i naprężeń w elementach maszyn i konstrukcjach mechanicznych ukierunkowanych na optymalne kształtowanie ich własności wytrzymałościowych, badania eksperymentalne procesów i zjawisk przepływowych w silnikach spalinowych (celem tych badań jest optymalizacja procesów napełniania cylindra i wymiany ładunku), projektowanie i wytwarzanie urządzeń pomiarowych do badań maszyn metodami optycznymi.

Odrębną grupą zainteresowań badawczych prof. Będzińskiego jest współpraca w dziedzinie medycyny klinicznej, szczególnie w ortopedii. Na kanwie jego osiągnięć zweryfikowano szereg konstrukcji oraz zasad doboru endoprotez i stabilizatorów kostnych, zmieniono techniki operacyjne i rehabilitacyjne rekonstruowanych zespołów tkankowych. Profesor może się poszczycić również osiągnięciami w zakresie projektowania i wytwarzania urządzeń pomiarowych, stanowisk do badania maszyn i konstrukcji metodami optycznymi. Od 28 lat jego działalność naukowa związana jest też z biomechaniką struktur tkankowych oraz układami zastępczymi człowieka. Badania z tego obszaru są często prowadzone wspólnie z lekarzami ze Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, m.in. z Kliniką Ortopedii. Podstawowymi metodami badawczymi stosowanymi i twórczo rozwijanymi, w szeroko pojmowanej mechanice oraz biomechanice są: elastooptyka, interferometria holograficzna, fotografia plamkowa, tensometria oporowa oraz metoda elementów skończonych. Obszar działalności profesora obejmuje doświadczalne badanie przemieszczeń, odkształceń i naprężeń w układzie ruchu człowieka w celu poznania mechanizmu ich przeciążeń, badania układów zastępczych oraz wspomagających proces leczenia (implanty, stabilizatory, itp.). Badania z tego obszaru są najczęściej prowadzone wspólnie z lekarzami z uczelni medycznych. Z tego obszaru badań do osiągnięć prof. Będzińskiego można zaliczyć m.in. wyjaśnienie patomechanizmu powstawania przeciążeń struktur kostnych kręgosłupa, zdefiniowanie kryteriów niestabilności mechanicznej kręgosłupa, opracowanie kryteriów doboru oraz konstruowania stabilizatorów kręgosłupa, określenie zasad doboru właściwości implantów stawu biodrowego, stworzenie podstaw obciążeniowych korekcji geometrycznej zniekształconego stawu kolanowego oraz opracowanie zasad sztywnościowego doboru konstrukcji stabilizatorów stosowanych do wydłużania i leczenia skomplikowanych złamań kończyn. Ostatnie prace dotyczą systemów nawigacji komputerowej w zabiegach chirurgicznych, badania interakcji implant-otaczająca tkanka oraz konstrukcji biomanipulatorów.


Recenzentem przedsięwzięcia P03 programu "Opracowanie konstrukcji klinicznych systemów wspomagania serca" jest profesor Janusz Skalski z Kliniki Kardiochirurgii Dziecięcej w Krakowie.

Prof. dr hab. n. med. Janusz Skalski urodził się w 1951 roku w Krakowie. Absolwent Akademii Medycznej w Krakowie, specjalista I (1978) i II (1984) stopnia w zakresie chirurgii dziecięcej, specjalista w zakresie kardiochirurgii (1990); dr n. med. 1984, dr hab. n. med. 1996, profesor n. med. 2001.

Od 1975 do 1990 roku pracował w Polsko-Amerykańskim Instytucie Pediatrii Akademii Medycznej w Krakowie – początkowo w Klinice Chirurgii Dziecięcej, a od 1980 roku Klinice Kardiochirurgii Dziecięcej. W 1990 roku podjął pracę w I Klinice Kardiochirurgii ŚAM w Katowicach. Od 1997 roku zatrudniony na etacie ŚAM w Katedrze i Klinice Kardiochirurgii i Transplantologii Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu. W 1999 roku został kierownikiem Oddziału Kardiochirurgii Dziecięcej, w 2001 roku uzyskał tytuł profesora. W maju 2005 wybrany na prodziekana Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym w Zabrzu (do października 2007). Członek Senackiej Komisji ds. Wydawnictw (2005–2008). Od czerwca 2007 pełni funkcję Kierownika Kliniki Kardiochirurgii Dziecięcej UJ Kraków; w 2009 roku wybrany na stanowisko Dyrektora Polsko-Amerykańskiego Instytutu Pediatrii CM Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Brał czynny udział w tworzeniu kardiochirurgii dziecięcej w Instytucie Pediatrii Akademii Medycznej w Krakowie (1975-90) i rozpoczęciu – od 1976 roku pod kierunkiem prof. Eugenii Zdebskiej – operacji na otwartym sercu. Od 1990 roku współtworzył zespół kardiochirurgii dziecięcej w Katowicach Ochojcu. Od 1997 roku podjął pracę w Klinice Kardiochirurgii w Zabrzu, specjalizował się wówczas w kompleksowym i wieloetapowym leczeniu chirurgicznym dzieci z pojedynczą komorą serca – jako pierwszy w Polsce rozpoczął operacje niektórych wad serca z minitorakotomii, pierwszy w Polsce zastosował ECMO u dziecka (Katowice 1996), współtworzył pierwszy w kraju program ECMO (w Zabrzu), obecnie pracując w Krakowie specjalizuje się w wieloetapowym leczeniu dzieci z pojedynczą komorą, w szczególności z zespołem niedorozwoju lewego serca.

Staże naukowe odbył w: Shriner's Burns Instytut Massachusetts General Hospital (Boston 1981); Children's Hospital Medical Center, Harvard Medical School (Boston 1981–1982) oraz Children's Hospital (Filadelfia 1988,); Abteilung für Herz und Gefäßchirurgie Klinikum der Universität (Kilonia 1989– 1990); Wilhelmina Kinderzikenhuis (Utrecht 1998); Hospital Ramon y Cajal (Madryt 1998); Ospedale Bambino Gesu (Rzym 1999). Publikowany dorobek naukowy obejmuje 296 prac naukowych recenzowanych i rozdziałów książkowych, w tym 32 artykułów w czasopismach zagranicznych; redaktor naukowy dziesięciu monografii zbiorowych i jednego podręcznika „Kardiochirurgia Dziecięca” wyróżnionego Nagrodą Ministra Zdrowia (2004), autor rozdziałów w 8 innych podręcznikach, ponadto współautor 223 prac zjazdowych prezentowanych na krajowych i zagranicznych kongresach. Promotor 6 zakończonych przewodów doktorskich. Autor recenzji 17 prac doktorskich, 8 habilitacyjnych, 7 przewodów profesorskich, jednego doktoratu Honoris Causa.

Członek European Association for Cardio-Thoracic Surgery, Klubu Kardiochirurgów Polskich, Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych, Polskiego Towarzystwa Kardio-Torakochirurgów, Sekcji Kardiochirurgii Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, Krakowskiego Towarzystwa Miłośników Historii Medycyny, Polskiej Rady Kardiochirurgii Dziecięcej, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego.

Wyróżnienia: Nagroda Prezydenta Miasta Krakowa w Dziedzinie Nauki i Techniki (1987), Medal „Fideliter et Constanter” Polskiego Towarzystwa na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym (2000), Nagroda Ministra Zdrowia za podręcznik Kardiochirurgia dziecięca (2004), Złoty Krzyż Zasługi (2007), Nagroda Rektora ŚUM pierwszego stopnia (2006, 2007); ponadto wyróżniony tytułem Lekarz Roku 2007 przez „Rynek Zdrowia”, Medalem Kropla Życia – podaruj innym cząstkę siebie przyznanym przez kapitułę Fundacji im. Agaty Mróz-Olszewskiej, 2009, Lauemr- Krakowskie Nagrody 2009 Kultura–Nauka-Media ALIANZ (w Dziedzinie Nauki) – 2010, Dyplomem Miłosiernego Samarytanina (2010).

Od 1990 roku jest członkiem Lions Club (Oddział Kraków Śródmieście, od 1999 wiceprezydent, 2000–2002 prezydent, 2003/2004 przewodniczący Strefy Krakowskiej). 1974-77 współorganizował trzy polskie wyprawy wysokogórskie (m.in. kier. wyprawy w góry Peru i Boliwii w1977).

Jako pierwszy w Polsce zastosował w Klinice Kardiochirurgii Dziecięcej Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, mechaniczne wspomaganie serca pozaustrojową komorą wspomagania serca u niemowlęcia w wieku 13 miesięcy. Wykorzystał do tego celu protezę BERLIN-EXCOR opracowaną w Niemczech.


Recenzentem przedsięwzięcia P04 programu "Wprowadzenie do stosowania klinicznego metod leczenia niewydolności serca z wykorzystaniem polskich protez serca." jest dr Romuald Cichoń z Dolnośląskiego Centrum chorób Serca we Wrocławiu.

Dr hab. Romuald Cichoń kształcił się na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. Po studiach rozpoczął pracę jako asystent – stażysta w Klinice Chirurgii Ogólnej i Naczyń Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu kierowanej przez doc. dr hab. J. Dobosz, a po zakończeniu stażu rozpoczął pracę jako asystent w II Klinice Chirurgii Ogólnej Śląskiej Akademii Medycznej w Bytomiu pod kierunkiem Prof. J. Szyszki, a następnie Prof. J. Skrzypka. Pracując w tej Klinice uzyskał w 1985r. specjalizację I stopnia z chirurgii ogólnej. Wtym też roku podjął pracę w nowo powstałej Klinice Kardiochirurgii Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu kierowanej przez Prof. Z. Religę. W roku 1985 przeprowadził też swój pierwszy zabieg w krążeniu pozaustrojowym, oraz rozpoczął pracę nad zastosowaniem przeszczepów allogennych zastawek serca (tzw. homograftów). W 1985 r. zainicjował wspólnie z zespołem Prof. Z. Religi w Klinice Kardiochirurgii Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu, powstanie programu transplantacji serca, w którym czynnie brał udział. Po nabyciu pierwszych doświadczeń wzagadnieniach przeszczepów serca i płuc, rozpoczął pracę w Zespole Transplantologicznym kierowanym przez Prof. J. Wallworka, gdzie uzyskał status Kierownika Zespołu Transplantacyjnego Uniwersytetu Cambridge. Po powrocie do Zabrza nadal brał aktywny udział w realizacji programu serca oraz serca i płuc. Za prace nad wdrożeniem terapii transplantacyjnej uzyskał wspólnie z Zespołem Kliniki Kardiochirurgii Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu Nagrodę Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za rok 1987. Kierował projektami badawczymi: Transplantation of a diseased heart (Przeszczep uszkodzonego serca), Optimalization of donor heart storage conditions (Optymalizacja sposobu konserwacji serca dawcy), Fibrin Glue and adhesion formation (Klej fibrynowy a powstawanie zrostów).

W 1991 r. współzałożył Fundację Rozwoju Kardiochirurgii w Zabrzu, kierowaną przez Prof. Z. Religę. W ramach Fundacji powołany został ośrodek badawczy, którego został dyrektorem naukowym. W 1994 r. obronił z wyróżnieniem pracę doktorską pt. „Przeszczepy allogenne tętnic szyjnych konserwowanych metodą krioprezerwacji u psów”.

Prowadził zespół transplantacyjny Kliniki Kardiochirurgii Uniwersytetu Halle – Wittenberg (Niemcy), pracował jako ordynator oddziału w Klinice Kardiochirurgii Uniwersytetu Karola Gustawa w Dreźnie (Niemcy) kierowanej przez Prof. S. Schuelera, współpracował z zespołem eksperymentalnym złożonym z zespołów Uniwersytetu we Frankfurcie (Niemcy), Uniwersytetu w Lipsku (Niemcy) oraz Intuitive Surg. Inc (USA). Na zaproszenie Uniwersytetu Pavia (Włochy), Karolinska Institutet Stockholm (Szwecja), Uniwersytetu w Utrechcie (Holandia) przeprowadził pierwsze w tych krajach zabiegi całkowicie endoskopowej rewaskularyzacji wieńcowej z zastosowaniem robota operacyjnego. Z zakresu chirurgii telemanipulacyjnej prowadził wykłady i zabiegi demonstracyjne na Uniwersytetach w Turynie (Włochy), Strasburgu (Francja), Brukseli (Belgia), Insbrucku (Austria) oraz w Europejskim Instytucie Chirurgii w Hamburgu (Niemcy).

W roku 2001 prowadził prace organizacyjne nad utworzeniem Dolnośląskiego Centrum Chorób Serca we Wrocławiu w ramach Niepublicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej. Powstała możliwość szeroko zakrojonej współpracy między Kliniką Kardiochirurgii Uniwersytetu w Dreźnie, a Dolnośląskim Centrum Chorób Serca. Otwarcie Oddziału Kardiochirurgii w ramach centrum nastąpiło w styczniu 2002 r. i od tego czasu Romuald Cichoń pełni funkcję dyrektora tego ośrodka.

Dorobek naukowy Romualda Cichonia to 49 opublikowanych prac, 3 rozdziały podręczników kardiochirurgicznych, ponad 41 doniesień opublikowanych w czasopismach naukowych, ponad 40 streszczeń opublikowanych w dziennikach zjazdowych, liczne wideofilmy. Jest członkiem: Polskiego Towarzystwa Kardio- Torakochirurgów, Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii w Zabrzu, Stowarzyszenia Transplantacji Serca, American Heart Association, European Society for Cardin – Thoracic Surgery, Deutche Gesellschaft fuer Herz- und Thoraxchirurgie, Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii i Chirurgii Naczyniowej. Od roku 2000 pełni funkcję recenzenta naukowego dla czasopisma Annals of Thoracic Surgery (official Journal of the Society of Thoracic Surgeons and the Southern Thoracic Surgical Association). Romuald Cichoń ma na swoim koncie odznaczenia: Srebrnym Krzyżem Zasługi RP oraz Medalem „Zasłużony dla Lotnictwa” oraz patenty: Krioprezerwowana zastawka tętnicy płucnej w oprawie syntetycznej (Polski Urząd Patentowy) i Transportvorrichtung fuer den Einsatz in der Endoskopischen Chirurgie (Deutsches Patent- und Markenamt).